Ξεκίνησαν να ψάλλονται στους ναούς των εκκλησιών οι χαιρετισμοί της Παναγίας

Οι χαιρετισμοί της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

Ένας από τους πολλούς ύμνους, που ψάλλουμε προς την Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων μας, Παναγία, είναι και οι χαιρετισμοί. Αυτοί οι χαιρετισμοί είναι ένας εγκωμιαστικός Ύμνος, ο Υψηλότερος και Θεοπρεπέστερος, ακόμη και ο πλέον αγαπητός είς την Παναγίαν.

Η Παναγία πολύ ευχαριστείται από όσους τους διαβάζουν και την χαιρετίζουν - έστω και μία φορά την ημέρα - με τα εκατόν σαράντα τέσσερα «χαίρε» και τα δώδεκα «χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε».

Η Ίδια η Παναγία είπε: όποιος με χαιρετίζει με τους χαιρετισμούς μου, που τόσο πολύ αγαπώ, θα τον σκεπάζω, θα τον προστατεύω, θα τον φυλάττω από κάθε κακό και θα τον ευλογώ σε όλη του την ζωή και ακόμη θα τον υπερασπιστώ μπροστά στον Υιό μου, εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του.

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Το προσταχθέν μυστικώς, λαβών εν γνώσει, εν τη σκηνή του Ιωσήφ σπουδή επέστη, ο Ασώματος λέγων τη Απειρογάμω. Ο κλίνας τη καταβάσει τους Ουρανούς χωρείται αναλλοίωτος όλος έν Σοί. Όν και βλέπων έν Μήτρα σου λαβόντα δούλου μορφήν, εξίσταμαι καυγάζειν Σοι.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Άγγελος Πρωτοστάτης Ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

Άγγελος Πρωτοστάτης Ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

Άγγελος Πρωτοστάτης Ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

και σύν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενον Σε θεωρών, ΚΥΡΙΕ, εξίστατο και ίστατο, κραυγάζων προς Αυτήν τοιαύτα:

• Χαίρε, δι ής η χαρά εκλάμψει
• Χαίρε, δι ής η αρά εκλείψει
• Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις
• Χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις
• Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς
• Χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς
• Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα
• Χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα
• Χαίρε, Αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον
• Χαίρε, Γαστήρ ενθέου σαρκώσεως
• Χαίρε, δι ής νεουργείται η κτίσις
• Χαίρε, δι ής Βρεφουργείται ο Κτίστης.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Βλέπουσα η Αγία, εαυτήν έν Αγνεία φησί τώ Γαβριήλ θαρσαλέως. Το παρόδοξόν σου την φωνής δυσπαράδεκτον μου τη ψυχή φαίνεται. ασπόρου γάρ συλλήψεως την κύησιν πώς λέγεις; κράζων.

Αλληλούϊα

Γνώσιν άγνωστον γνώναι, η Παρθένος ζητούσα, εβόησε προς τον λειτουργούντα. Εκ λαγόνων αγνών Υιόν, πώς εστι τεχθήναι δυνατόν; λέξον μοι. Προς Ήν εκείνος έφησεν εν φόβω, πλήν κραυγάζων ούτω:

• Χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις
• Χαίρε, σιγής δεομένων πίστις
• Χαίρε, των θαυμάτων Χριστού το προοίμιον
• Χαίρε, των δογμάτων Αυτού το κεφάλαιον
• Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι ής κατέβη ο Θεός
• Χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ Γής προς Ουρανόν
• Χαίρε, των Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα
• Χαίρε, των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα
• Χαίρε, το Φώς αρρήτως γεννήσασα
• Χαίρε, το πώς μηδένα, διδάξασα
• Χαίρε, σοφών υπερβαίνουσαν γνώσιν
• Χαίρε, πιστών καταυγάζουσα φρένας

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Δύναμις του Υψίστου, επεσκίασε τότε, προς σύλληψιν τη Απειρογάμω. και την εύκαρπον ταύτης νηδύν, ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι, τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, εν τω ψάλλειν ούτως:

Αλληλούϊα

Έχουσα θεοδόχον, η Παρθένος την μήτραν ανέδραμε προς την Ελισάβετ. το δε Βρέφος εκείνης ευθύς επιγνών τον ταύτης ασπασμόν, έχαιρε. και άλμασιν ως άσμασιν, εβόα προς την Θεοτόκον:

• Χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα
• Χαίρε, καρπού ακηράτου κτήμα
• Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα Φιλάνθρωπον
• Χαίρε, φυτουργόν της ζωής ημών φύουσα
• Χαίρε, άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οικτιρμών
• Χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμόν
• Χαίρε, ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις
• Χαίρε, ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις
• Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα
• Χαίρε, παντός του κόσμου εξίλασμα
• Χαίρε, Θεού προς θνητούς ευδοκία
• Χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Ζάλην ένδοθεν έχων, λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη, προς την άγαμον Σε θεωρών και κλεψίγαμον υπονοών, Άμεμτε. μαθών δε Σου την σύλληψιν έκ Πνεύματος Αγίου, έφη:

Αλληλούϊα

Ήκουσαν οι ποιμένες, των Αγγέλων Υμνούντων την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν. και δραμόντες ως προς Ποιμένα θεωρούσι Τούτον ως Αμνόν άμωμον, έν τη Γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ήν Υμνούντες είπον:

• Χαίρε, Αμνού και Ποιμένος Μήτηρ
• Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων
• Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον
• Χαίρε, Παραδείσου θυρών ανοικτήριον
• Χαίρε, ότι τα Ουράνια συναγάλλεται τη Γή
• Χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει, Ουρανοίς
• Χαίρε, των Αποστόλων το ασίγητον στόμα
• Χαίρε, των Αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος
• Χαίρε, στερρόν της Πίστεως έρεισμα
• Χαίρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα
• Χαίρε, δι ής εγυμνώθη ο Άδης
• Χαίρε, δι ής ανεδύθημεν δόξαν

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Θεοδρόμον αστέρα θεωρήσαντες μάγοι τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη και ως λύχνον κρατούντες αυτόν δι αυτού ηρεύνων κραταιόν άνακτα. και φθάσαντες τον άφθαστον εχάρησαν αυτώ βοώντες.

Αλληλούϊα

Ίδον παίδες Χαλδαίων, έν χερσίν της Παρθένου, τον πλάσαντα χεΙρί τους ανθρώπους. και Δεσπότην νοούντες Αυτόν, εί και δούλου έλαβεν μορφήν έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι, και βοήσαι τη Ευλογημένη.

• Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ
• Χαίρε, αυλή μυστικής ημέρας
• Χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα
• Χαίρε, της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα
• Χαίρε, τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής
• Χαίρε, ΚΥΡΙΟΝ Φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν
• Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας
• Χαίρε, ή του βορβόρου ρυομένη των έργων
• Χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα
• Χαίρε, φλογός παθών απαλλάττουσα
• Χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης
• Χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Κήρυκες θεοφόροι γεγονότες οι μάγοι, υπέστρεψαν είς την βαβυλώνα εκτελέσαντές σου τον χρησμό και κηρύξαντές σε τον Χριστόν άπασιν αφέντες τον Ηρώδη ως ληρώδη μη ειδότα ψάλλειν.

Αλληλούϊα

Λάμψας έν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας εδίωξας του ψεύδους το σκότος τα γάρ είδωλα ταύτης σωτήρ μη ενέγκαντε σου την ισχύν πέπτωκεν. οι τούτων δε ρυσθέντες εβόουν προς την Θεοτόκον:

• Χαίρε, ανόρθωσις των ανθρώπων
• Χαίρε, κατάπτωσις των δαιμόνων
• Χαίρε, της απάτης την π[λάνην πατήσασα
• Χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα
• Χαίρε, θάλλασσα οτίσασα Φαραώ τον νοητόν
• Χαίρε, πέτρ η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν
• Χαίρε, πύρινε στύλε οδηγώντους έν σκότει
• Χαίρε, σκέπη του κόσμου πλατυτέρα νεφέλης
• Χαίρε, τρφή του μάνα διάδοχε
• Χαίρε, τροφή αγίας διάκονε
• Χαίρε, η γή της επαγγελίας
• Χαίρε, εξ ης ρέει μέλι και γάλα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Μέλλοντος συμεώνος του παρόντος αιώνος μεθίστασθαι του απατεώνος επεδόθης ως βρέφος αυτώ αλλ’ εγνώσθης τούτο και θεός τέλειος. Διόπερ εξεπλάγην σου την άρρητον σοφίαν κραζων.

Αλληλούϊα

Νέαν έδειξεν κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοίς υπ’ αυτού γενομένοις, εξ ασπόρου βλαστήσας Γαστρός και φυλάξας ταύτην, ώσπερ ήν άφθορον. ίνα το θαύμα βλέποντες, Υμνήσωμεν αυτήν βοώντες:

• Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
• Χαίρε, το στέφος της εγκρατείας
• Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσαν
• Χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα
• Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον εξ ού τρέφονται πιστοί
• Χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον υφ’ ού σκέπονται πολλοί
• Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
• Χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις
• Χαίρε, Κριτού δικάιου δυσώπησις
• Χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις
• Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
• Χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νούν είς Ουρανόν μεταθέντες. δια τούτο γάρ ο υψηλός Θεός, επί γής εφάνη ταπεινός άνθρωπος. βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους Αυτώ βοώντας:

Αλληλούϊα

Όλος ήν έν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος. συγκατάβασις γάρ Θεϊκή, ού μετάβασις δε τοπική γέγονε. και τόκος εκ Παρθένου Θεολήπτου, ακοούσης ταύτα:

• Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα
• Χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα
• Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
• Χαίρε, των πιστών αναμφίβολον καύχημα
• Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ
• Χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ
• Χαίρε, η ταναντία είς ταυτό αγαγούσα
• Χαίρε, η Παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα
• Χαίρε, δι ής ελύθη παράβασις
• Χαίρε, δι ής ηνοίχθη Παράδεισος
• Χαίρε, η κλείς της Χριστού Βασιλέιας
• Χαίρε, Ελπίς αγαθών αιωνίων

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Πάσα φύσις Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα της Σής ενανθρωπίσεως έργον. τον απρόσιτον γάρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως:

Αλληλούϊα

Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί Σοί Θεοτόκε. απορούσι γάρ λέγειν το, Πώς και Παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας. ημέις δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν:

• Χαίρε, Σοφίας Θεού δοχείον
• Χαίρε, προνοίας Αυτού ταμείον
• Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
• Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα
• Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
• Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί
• Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
• Χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.
• Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα
• Χαίρε, πολλούς έν γνώσει φωτίζουσα
• Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
• Χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Σώσαι θέλων τον κόσμον, Ό των όλων Κοσμήτωρ, προς τούτο αυτεπάγγελτος ήλθε. και Ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη κα’ ημάς άνθρωπος. ομοίω γάρ το όμοιον καλέσας ως Θεός ακούει.

Αλληλούϊα

Τείχος εί των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των είς Σε προστρεχόντων. ο γάρ του Ουρανού και της Γής, κατεσκεύασέ Σε Ποιητής, Άχραντε, οικήσας έν τη Μήτρα Σου και παντας Σοι προσφωνείν διδάξας.

• Χαίρε, η στήλη της Παρθενίας
• Χαίρε, η πύλη της σωτηρίας
• Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως
• Χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος
• Χαίρε, Σύ γάρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς
• Χαίρε, Σύ γάρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νούν
• Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα
• Χαίρε, η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα
• Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως
• Χαίρε, πιστούς ΚΥΡΙΩ αρμόζουσα
• Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων
• Χαίρε, ψυχών Νυμφοστόλε Αγίων

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών Σου. ισαρίθμους γάρ τη ψάμμω ωδάς αν προσφέρομέν Σοι, Βασιλεύ Άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ών δέδωκας ημίν τοίς Σοί βοώσιν.

Αλληλούϊα

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοίς έν σκότει φανείσαν, ορώμεν την Αγίαν Παρθένον. το γάρ άυλον άπτουσα φώς, οδηγεί προς γνώσιν Θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νούν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα:

• Χαίρε, ακτίς νοητού Ηλίου
• Χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους
• Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα
• Χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα
• Χαίρε, ότι τον πολύφωτον αναβλύζεις ποταμόν
• Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον
• Χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον
• Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν
• Χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν
• Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας
• Χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ Εαυτού προς τους αποδήμους της Αυτού χάριτος. και σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως:

Αλληλούϊα

Ψάλλοντές Σου τον Τόκον, Ανυμνούμεν Σε πάντες, ως έμψυχον Ναόν Θεοτόκε. έν τη Σή γάρ οικήσας Γαστρί, ο συνέχων πάντα τη χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε, βοάν Σοι, πάντας.

• Χαίρε, Αγία Αγίων μείζων
• Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι
• Χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε
• Χαίρε, τίμιον διάδημα, Βασιλεών ευσεβών
• Χαίρε, καύχημα σεβάσμιον, Ιερέων ευλαβών
• Χαίρε, της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος
• Χαίρε, της Βασιλείας το απόρθητον τείχος
• Χαίρε, δι ής εγείρονται τρόπαια
• Χαίρε, δι ής εχθροί καταπίπτουσι
• Χαίρε, χρωτός του εμού θεεραπεία
• Χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Ώ Πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων Αγίων Αγιώτατον Λόγον
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

Ώ Πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων Αγίων Αγιώτατον Λόγον
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

Ώ Πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων Αγίων Αγιώτατον Λόγον
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

δεξαμένη τη νύν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας. και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους Συμβοώντας.
Αλληλούϊα

Άγγελος Πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε (τρίς)
και σύν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενον Σε θεωρών, ΚΥΡΙΕ, εξίστατο και ίστατο, κραυγάζων προς Αυτήν τοιαύτα:

• Χαίρε, δι ής η χαρά εκλάμψει
• Χαίρε, δι ής η αρά εκλείψει
• Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις
• Χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις
• Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς
• Χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς
• Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα
• Χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα
• Χαίρε, Αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον
• Χαίρε, Γαστήρ ενθέου σαρκώσεως
• Χαίρε, δι ής νεουργείται η κτίσις
• Χαίρε, δι ής Βρεφουργείται ο Κτίστης.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω Σοι η Πόλις Σου, Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζων Σοι.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Την ωραιότητα της Παρθενίας Σου, και το Υπέρλαμπρον το της Αγνείας Σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα Σοι, Θεοτόκε. Ποίον Σοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον; τι δε ονομάσω Σε; απορώ και εξίσταμαι. Διό, ως προσετάγην, βοώ Σοι.

Χαίρε η Κεχαριτωμένη

Παναγία: Η μητέρα των αγίων και των αγγέλων

Μητέρα, προστάτιδα, τιμώμενη, ιερό πρόσωπο. Η Παναγία κατέχει πρωταρχική θέση στην τιμή και στον σεβασμό των χριστιανών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Της έχουν αφιερώσει μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και ταπεινά ξωκλήσια. Την αποκαλούν Θεοτόκο, αλλά της έχουν δώσει και πολυάριθμα προσωνύμια. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, είτε νησιωτική είτε ηπειρωτική, απαντώνται εφευρετικά και παράξενα ονόματα της Παναγίας.

Ο διδάκτωρ Θεολογίας κ. Αλέξανδρος Καριώτογλου, ο οποίος διδάσκει ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, δίνει την επιστημονική διάσταση για την πληθώρα των ονομάτων.

«Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι με τους οποίους εκφράζονται τα ονόματα της Παναγίας. Ανάλογα με τον τόπο ή ανάλογα με τον τρόπο που έχει γίνει η εικονογράφηση». Οπως συμπληρώνει ο κ. Καριώτογλου, «μπορεί να υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος ονοματοδοσίας, ανάλογα με τη σχέση του Χριστού με την Παναγία».

Ο κ. Καριώτογλου επισημαίνει συγκεκριμένα: «Εκτός από την Παναγία τη Γλυκοφιλούσα, που ο Χριστός αγγίζει το μάγουλο της μητέρας του, σε όλες τις άλλες παραστάσεις υπάρχει μια σχετική απόσταση, η οποία συμβολίζει την ισορροπημένη σχέση που πρέπει να έχει η μητέρα με το παιδί».

Μπορεί, βέβαια, η Θεομήτωρ να έχει εκατοντάδες χαρακτηρισμούς, όμως σε κάθε ναό, μέσα στο ιερό, υπάρχει πάντα η Παναγία η Πλατυτέρα των Ουρανών, όπου «απεικονίζεται με τα χέρια ανοιχτά και στη μέση της βρίσκεται η μορφή του Χριστού», σημειώνει ο κ. Καριώτογλου.

Από τις πιο γνωστές Παναγίες, που πήραν το όνομά τους ανάλογα με τη γεωγραφική θέση ή την τοποθεσία που βρίσκονται οι αντίστοιχες εκκλησίες, είναι οι εξής: η Πναγία η Τριχερούσα, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα, η Παναγία του Χάρου, η Παναγία η Κανάλα στην Κύθνο, η Παναγία Σουμελά, η Παναγία η Λιμνιά στη Λίμνη Ευβοίας, η Παναγία Κύκκου στην Κύπρο, η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα, η Παναγία η Αγιασώτισσα στην Αγιάσο του Ολύμπου, η Παναγία η Προυσσιώτισσα, η Παναγία η Φανερωμένη στην Σαλαμίνα, η Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα στα Χανιά, η Παναγία η Σπηλιώτισσα στην Καρδίτσα και η Παναγία η Φοδελιώτισσα στο Φόδελε του Ηρακλείου Κρήτης.

Υπάρχουν, όμως, και άλλοι χαρακτηρισμοί που προσδιορίζουν το σημείο όπου βρίσκεται χτισμένος ο ναός, όπως: Παναγία Σπηλιανή, που βρίσκεται στο Πυθαγόρειο Σάμου αλλά και στη Νίσυρο, Παναγία Γκρεμιώτισσα που βρίσκεται στην Ιο, Παναγία Σαραντασκαλιώτισσα στον Μαραθόκαμπο Σάμου, Παναγία Θαλασσινή στην Ανδρο, που είναι χτισμένη σε βράχο μέσα στη θάλασσα, Παναγία η Κρεμαστή στην Ηλεία όπου η Μονή κρέμεται από έναν βράχο.

Τα προσωνύμια της Παναγίας, όμως, της αποδίδονται και ανάλογα με τον τρόπο που είναι ζωγραφισμένη η εικόνα της.

Οπως υπενθυμίζει ο κ. Καριώτογλου, η Παναγία αποκαλείται και Γλυκοφιλούσα, Ελεούσα, Βρεφοκρατούσα, Μεγαλομάτα, Θρηνούσα, Δεξιά ακόμα και Τριχερούσα. Η εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας βρίσκεται στη Μονή Χιλανδαρίου στο Αγιον Ορος. Η απεικόνιση της Παναγίας με τρία χέρια αποδίδεται στην εξής ιστορία: «Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας το κομμένο δεξί του χέρι, το οποίο του κόπηκε από τους εικονομάχους, παρακάλεσε την Παναγία να μη μείνει ανάπηρος. Χάρη σε θαύμα της Παναγίας συγκολλήθηκε το άκρο και εκείνος της αφιέρωσε ασημένιο ανάθημα σε σχήμα χεριού. Η θέση του στη συγκεκριμένη εικόνα το κάνει να φαίνεται σαν ένα τρίτο χέρι της Παναγίας».

Ακόμη μία εκδοχή για την απόδοση ενός προσωνυμίου στη Θεοτόκο είναι ο συσχετισμός της με γεγονότα ή φυσικά φαινόμενα.

Μια πολύ γνωστή Παναγία είναι η Φιδούσα (ή κατ' άλλους Φιδιώτισσα) στην Κεφαλονιά. Κάθε χρόνο, κοντά στον Δεκαπενταύγουστο, στο χωριό Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς εμφανίζονται και κυκλοφορούν στις εικόνες των ναών του χωριού μικρά και ακίνδυνα φίδια.

Επίσης, στη Σάμο υπάρχει το μοναστήρι της Παναγίας της Βροντιανής, που ονομάστηκε έτσι γιατί στο υψόμετρο που βρίσκεται φυσάει δυνατός άνεμος ο οποίος βροντάει.

Η Θαλασσομαχούσα
Ακόμη, στη Ζάκυνθο, στη Μονή Στροφάδων, βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας της Θαλασσομαχούσας. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα, που κάποτε εκλάπη, πάλεψε με τα κύματα και έφτασε στο Μοναστήρι χωρίς να καταστραφεί στη θάλασσα.

Σε άλλες περιπτώσεις η Παναγία ονομάζεται ανάλογα με την ημερομηνία που γιορτάζει. Ετσι, στη Σαντορίνη απαντάται η Παναγία η Τριτιανή που γιορτάζει την τρίτη ημέρα του Πάσχα και στη Σίφνο η Παναγία η Δεκαπεντούσα, που γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο.

«Η ύπαρξη αυτής της πλούσιας ονοματολογίας δεν σημαίνει απλώς μια συναισθηματική σχέση του λαού με την Παναγία, αλλά κυρίως το γεγονός ότι μέσα από αυτόν τον πλούτο των ονομάτων επισημαινόταν η σημασία του προσώπου για τη Σωτηρία του κόσμου: η Μαρία έγινε το σκεύος εκλογής για να γίνει ο Θεός άνθρωπος και να διασωθεί το ανθρώπινο γένος και ο κόσμος από τη φθορά του θανάτου. Αλλωστε, και η γιορτή της Κοίμησης αυτό ακριβώς συμβολίζει, την καταπάτηση του Θανάτου. Γι αυτό και τιμάται ως το Πάσχα του καλοκαιριού», καταλήγει ο κ. Καριώτογλου.


Aπό το ανέκδοτο έργο
"Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"
(Απόδοση στη νεοελληνική υπό των πατέρων
της Ι. Μονής Χρυσοποδαριτίσσης Νεζερών Πατρών)

Η Μητέρα του Θεού έδειξεν εις τους Αποστόλους, όπου ήδη το εγνώριζαν, το σύμβολον της αναχωρήσεώς της, τον φοίνικα, τους μετέδωσε επίσης ευλογία και ανάλογη παρηγορία και αφού τους ομίλησε περί της εξόδου της και τους προθυμοποίησε δια το κήρυγμα, τους εξέθεσε δι' ολίγων ολόκληρο την οικονομία της αποστολής των. Έπειτα ησπάσθη του Πέτρον και τους άλλους Αποστόλους, "χαίρετε", λέγουσα, "τέκνα και φίλοι και μαθηταί του Υιού και Θεού μου και θεωρείτε εαυτούς μακάριους, όπου ηξιώθητε τοιούτου διδασκάλου και δεσπότου και διακονίας τοιούτων μυστηρίων και της κοινωνίας των διωγμών και παθημάτων Του, δια να γίνετε κοινωνοί της δόξης και Βασιλείας Του".

Αφού τους ανήγγειλε περί των τελευταίων γεγονότων, τους εζήτησε να ψάλλουν τους επιταφίους ύμνους, ενώ Εκείνη άρχισε τις προς τον Θεόν ευχαριστίες της. "Ευλογώ σε", έλεγε, "Δέσποτα και Θεέ και Υιέ του Θεού του προανάρχου Σου Πατρός και υιέ ιδικέ μου, της δούλης Σου, χάρις εις την φιλανθρωπίαν Σου. Ευλογώ σε όπου μας λύτρωσες εκ της κατάρας και αντ' αυτής μας έδωσες την ευλογίαν. Ευλογώ σε τον αίτιον όλων αγαθών μας, της ζωής, του φωτός, της ειρήνης, της δυνατότητος να γνωρίσωμε τον Πατέρα Σου και το συνάναρχόν Σου και ζωοποιόν Πνεύμα. Ευλογώ σε Λόγε όπου ευλόγησες την γαστέρα μου κατοικών εν αυτή δι' ανεκφράστου τρόπου. Ευλογώ σε όπου τοιουτοτρόπως μας ηγάπησες ώστε και υπέρ ημών να σταυρωθής και να αποθάνης. Ευλογώ σε όπου κατέστησες μακαρία την κοιλία μου και πιστεύω ότι θα εκπληρωθούν και όλα τα άλλα περί των οποίων μου έχεις μιλήσει".

Εις τούτα τα λόγια ακολούθησε ευθύς η παράδοξος κάθοδος του Υιού της συνοδευομένου υπό των Προφητών, των Πατριαρχών και όλων των Δικαίων, προπορευόμενων των Αγγέλων και Αρχαγγέλων και των λοιπών Αγγελικών δυνάμεων. Τότε ο αέρας και ολόκληρο το σπίτι εγέμισε. Όλα εκείνα όπου η Παρθένος προεγνώριζε, τότε τα έβλεπεν οφθαλμοφανώς, ενώ οι άλλοι έβλεπαν μέρος αυτών των θαυμασίων, ο καθείς αναλόγως της αγιότητός του. Έτσι η δευτέρα κατάβασις έγινε ενδοξοτέρα και φρικωδεστέρα της πρώτης, και προφανεστέρα δι' όσους διέθεταν όρασι πνευματική. Δεν ήσαν μόνον παρόντα τα κατώτερα αγγελικά τάγματα και δυνάμεις, αλλά και αυτά ακόμη τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ και οι Θρόνοι παρίσταντο μετά φόβου, ιεραρχικώς κατά τάξιν. Θεωρούσαν μετά φόβου όχι μικροτέρου (ίσως μεγαλυτέρου εκείνου θα έλεγα, αν επιτρέπετο), εκπληττόμενοι δια την δευτέρα Αυτού κένωσι και συγκατάβασι. Ότι έγινε άλλοτε προς χάριν ολοκλήρου του γένους των ανθρώπων, τώρα για μία μόνον ψυχή, για μία μόνον γυναίκα συντελείτο ένα τοιούτο θαύμα.

Η συνοδεία ήταν λαμπρά και πολυάριθμος όπως άρμοζε δια την άφιξι του Δεσπότου και την αναχώρησι της Δεσποίνης, αλλά η θέασις των συντελουμένων, ως είπα ήδη, εγίνετο μόνον από τους καθαρθέντας, αν και η παρουσία του Δεσπότου ήταν ακατανόητος και εις αυτούς τους Μαθητάς και Αποστόλους που ήσαν πεπληρωμένοι από την δύναμι της κατοικούσης εις αυτούς χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Παρίστατο εκεί ο Χριστός με σώμα και μορφή πλήρως τεθεωμένη, λαμπροτέρα της αστραπής και της λάμψεώς της εις το Θαβώρ, αλλά μικροτέρα της φυσικής της λαμπρότητος ενώ οι Απόστολοι ήσαν ωσάν νεκροί. Ο Κύριος ευθύς τους λέγει "ειρήνη υμίν", όπως άλλοτε όταν εισήλθε των θυρών κεκλεισμένων, εις τον ίδιον αυτόν οίκον όπου συνήχθησαν και τότε και τώρα, τον οίκον του Ιωάννου, οπού τότε τους συγκέντρωσε δια τον φόβον των Ιουδαίων και σήμερον τους συνήγαγε δια την γεννήσασα τον Κύριον, η οποία και κατοικούσε εις αυτόν μετά του ηγαπημένου και παρθένου μαθητού, του δεύτερου και θετού υιού της.

Ακούοντες οι Μαθηταί αυτή την γλυκεία, την πραεία και γνώριμο φωνή, ανέλαβαν θάρρος εις το σώμα και εις την ψυχή και, όσο τους ήτο δυνατόν, ύψωσαν τα μάτια τους ως προς τον δίσκον του ηλίου, την ώρα όπου Εκείνος χαμήλωνε ολίγο την λαμπρότητα της ανατολής Του και τους περιέλαμπε μετά φωτισμού μετριοτέρου.

Αλλά ας σταθούμε ολίγον εις τα επιθανάτια Αυτής ωσάν επρόκειτο περί των επιθαλαμίων, ή μάλλον, ως άλλοτε κατά τον θάνατον του Υιού της εξεδηλώσαμε την λύπην μας, έτσι και τώρα πολύ περισσότερο κατά την κοίμησίν της ας εκφράσωμεν την χαράν μας την πλήρη ευτυχίας και δόξης. Ας είπωμε πως, τώρα όπως και άλλοτε, η ψυχή της ευρίσκεται σε μια συγκίνησι πελώρια και σχεδόν σκιρτά και προφθάνει ασυγκράτητος και σπεύδει να απομακρυνθεί από του σώματος ώστε το γρηγορότερον να ευρεθή μετά του Υιού της και να προσπέσει εις τας χείρας Του και να αναχωρήση μετ' Αυτού. Πώς ήτο δυνατόν να υπομείνη την χαράν αυτήν, όπως την λύπην τον καιρόν του Πάθους, και πώς εμείς να μην επιθυμούμε να ειπούμε πως αυτή δεν πέθανε, αν και δεν το λέγομεν αυτό για να μην πούμε καινοφανή διδάγματα.

Εδάκρυσε, και πάλι έγινε ανωτέρα των δακρύων από την μεγάλη ευτυχία και το παράδοξο θέαμα, βλέπουσα μετά σώματος Εκείνον, όπου ολίγο παλαιότερον τον είδε να σύρεται, να καθυβρίζεται και να κτυπάται, και ενώ περιεβάλλετο υπό τόσων μυριάδων Αγγέλων, υπό τόσης λαμπρότητος και τόσης δόξης. Έβλεπε το πρόσωπον και την μορφήν Εκείνου του άλλοτε εμπαιζομένου και καταπτυομένου, του περιβαλλομένου την πορφύραν χλαίναν της εντροπής, να περιβάλλεται τώρα με τόσην αξία και λαμπρότητα. Αυτόν όπου δεν είχεν είδος ουδέ κάλλος, τώρα να αστράπτη από το κάλλος της καλλοποιού θεότητός Του, τον άλλοτε νεκρόν όπου κατεδικάσθη ως αντίθεος, τον έβλεπε Θεόν και Βασιλέα και Κριτήν των πάντων, αθάνατον και ανίκητον. Ω, πως διεμοιράζετο και πάλι μεταξύ των αντιθέτων, όπως και εν τω καιρώ της Σταυρώσεως. Το όραμα την εγέμιζεν ευφροσύνη, υπερέχαιρεν η ψυχή της, αλλά συνεστέλλετο αναχωρούσα προς εκείνη την δόξα και λαμπρότητα.

Τώρα πλέον δοξολογούσε περισσότερον από πριν Εκείνον όπου την εδόξασε. Προσηύχετο δια τους Αποστόλους και για όλους τους παρόντας, ικέτευε για τους απανταχού πιστούς ή μάλλον υπέρ παντός του κόσμου και αυτών ακόμη των εχθρών και των σταυρωτών. Ζητούσε να λάβη από τον Δεσπότην κάποιο λόγον ή κάποιο σημείον ως εγγύησι της σωτηρίας των, απλώνουσα ικετευτικώς τα χέρια εκείνα με τα οποία Τον ενηγκαλίζετο, κινούσα την γλώσσαν εκείνη και τα χείλη με τα οποία Τον ησπάζετο, υπενθυμίζουσα τον θηλασμόν Του, και κλαίουσα από ευτυχία, έκαμε το παν, μιγνύουσα αποχαιρετιστηρίους λόγους και προσευχάς. Τότε αρχίζουν την υμνωδία οι Άγγελοι και όλοι μένουν ακίνητοι και εκστατικοί, όχι από φόβο αλλά από χαρά, οι Απόστολοι αντιφωνούν με την δική τους ψαλμωδία, και έτσι, περνώντας από το πανάγιον στόμα η υπεραγία ψυχή της, ωσάν σε ύπνο, παραδίδεται εις τον Υιόν της, διαφεύγουσα τις ωδίνες του θανάτου όπως τις διέφυγε και κατά την γέννησι ή μάλλον με την ίδια και μεγαλυτέρα χαρά, και όπως τότε όταν ανεκφράστως προήρχετο εξ αυτής ο Υιός και Θεός της και τώρα όπου αυτή εξήρχετο προς τον Θεόν ο οποίος παρίστατο όχι μόνο νοερώς αλλά και αισθητώς.

Ευθύς, όλοι οι Άγγελοι και μερικές άλλες αγγελικές δυνάμεις άρχισαν να ψάλλουν, και μετά του πνεύματος μεν εξήρχετο κάποια άφθονος και ανεξήγητος ευωδία, ενώ το σώμα περιεβάλλετο από πλούσιο και απλησίαστο φως, ώστε και ο αέρας εγέμισε από ήχους και άσματα, περισσότερο όμως από την ευχάριστον ευωδία, το δε σώμα ακτινοβολούσε από παντού ώστε να γίνεται κάπως αθέατο. Έτσι λοιπόν διαμοιράζονται την Παρθένον, οι μαθηταί και ο Διδάσκαλος, τα επίγεια και τα ουράνια, όπως και μετ' ολίγον ο ουρανός και ο παράδεισος. Ο Κύριος και τα περί αυτόν λειτουργικά πνεύματα έλαβαν την ψυχή, ενώ οι μαθηταί το σώμα.

Πάλιν άρχισαν οι ιερές υμνωδίες και θεολογίες των Αποστόλων στις οποίες επεδίδετο ο καθείς χωριστά ή και όλοι από κοινού. Ο Πέτρος και ο Παύλος καλούσε ο ένας τον άλλον δια την προσευχή και αγωνίζοντο μεταξύ τους ποίος θα δώση την τιμή της πρωτοκαθεδρίας εις τον άλλον. Ο Παύλος τελικώς επιβάλλεται, ο Πέτρος πείθεται και λαμβάνει την πρώτη θέσι και αρχίζει την προσευχή. Έτσι λοιπόν, ο Πέτρος, ως κορυφαίος των Αποστόλων, προεξήρχε όχι μόνο της προσευχής αλλά και της υμνωδίας, ενώ συνυπηχούσε και ο υπόλοιπος χορός των μαθητών. Αυτή ήταν η κοινή τους υμνωδία, υπήρχε όμως και ιδιαίτερος ύμνος όπου τον απηύθυνε ο καθένας χωριστά. Εκ νέου, μετά από όλους τους ιεράρχας όπου ακολούθησαν τους θεολόγους, ο ιερός και μέγας Ιερόθεος, ηγέρθη εις το μέσον όλων, όχι μόνο δια των λόγων αλλά και δια των νοημάτων, εξήλθε εαυτού για να μετάσχη εις την μετάστασι.

Αυτή ήταν η ευταξία και η ευρυθμία των επικηδείων ύμνων. Ποίος όμως λόγος θα ημπορούσε να εκφράση την λύπη και τον πόθο του μεγάλου πλήθους, την τιμή όπου ήθελαν να εκδηλώσουν, με τα δάκρυά τους, με τον ζήλον τους, και προπαντός το μέγα πλήθος των θαυμάτων; Οι Απόστολοι ευρίσκοντο πολύ πλησίον και περιέβαλλον τον κράββατο, εγγίζοντες άλλος εκείνο το μέλος, ενώ όλοι την κατησπάζοντο πανευλαβώς. Μετά από αυτούς, ήταν ο κύκλος των πρώτων μαθητών και των μαθητριών. Ο τρίτος κύκλος απετελείτο από άνδρες και γυναίκες και όλοι όσοι είχαν κάποια μεγαλυτέρα οικειότητα ή ευλάβεια προς την Παναγία.

Ακολούθησαν όλοι οι ευσεβείς με την ίδια πίστι, και αρκετοί έλληνες και ιουδαίοι, εκ των οποίων άλλοι περιγελούσαν και άλλοι εθαύμαζον. Όλοι, ως ένας ποταμός, με μία μόνη εκβολή, συνέρρεαν και περιέβαλλαν την κλίνη, συνωθούμενοι και αλληλοαπωθούμενοι, όπως τα πλοία μέσα σε μια λίμνη μάλλον παρά εις ένα κυματοφόρο πέλαγος.

Οι Απόστολοι έψαλλαν τους επικηδείους ή προπεμπτηρίους ύμνους, ενώ όλοι από κοινού ανέπεμπον προς την Παναγία παρακλήσεις. Εις τους ύμνους ανεμιγνύετο ο θαυμασμός, και γι' αυτό εις τα δάκρυα εμιγνύοντο δάκρυα, εις τα δάκρυα του χωρισμού τα δάκρυα της χαράς, εις τα δάκρυα της αναχωρήσεως τα δάκρυα της ευχαριστίας. Καθένας όπου είχε μία ευχή ή μια συμφορά ή και τα δύο, ήθελε να εγγίση τα πόδια του αχράντου εκείνου σώματος, γιατί δεν τολμούσαν να ασπασθούν κάποιο άλλο από τα μέλη της. Ως δεύτερο σημείο οπού θα ημπορούσαν να ασπασθούν, ήταν κάποιο από τα υφάσματα που την εκάλυπταν ή και αυτή την κλίνη, ενώ άλλοι αναγκάζοντο να αρκεσθούν μόνον εις την θέα της ή και της προσκυνήσεώς της, όπως οικονομείτο ο καθείς από την Παναγία.

Η αφή, πολλές φορές δε και μόνη η θέα και η προσκύνησις, εγίνοντο αφορμή εκπληρώσεως των αιτημάτων της προσευχής και θεραπείας κάθε ασθενείας όχι μόνον του σώματος αλλά και της ψυχής. Οφθαλμοί τυφλών, ώτα κωφών, πόδια χωλών και εις άλλους άλλα μέλη εθεραπεύθησαν και όσοι ήσαν εμπεπλεγμένοι εις όλες τις συμφορές εχάρισεν όλα τα καλά. Έδιδε την υγεία και εις όσους ήσαν άρρωστοι ψυχικά και ευεργετούσε πλουσιοπαρόχως τους ψυχικώς υγιείς, θεραπεύουσα τους πρώτους και αγιάζουσα τους δεύτερους. Αυτά απελάμβαναν οι άνθρωποι κατά την Μετάστασι της Παναγίας.

Η άψυχος όμως κτίσις τι εδέχετο; Όπως και κατά το Πάθος του Υιού της συνεταράσσετο επειδή δεν το υπέφερε, έτσι και τώρα εκ του αντιθέτου επί τη Μεταστάσει αγάλλετο και υπερέχαιρε. Ο αέρας και ο ουρανός ήσαν λαμπρότεροι και χαριέστεροι του συνήθους. Ο πρώτος διεστέλλετο λόγω της αγαλλιάσεώς του επί τη αναχωρήσει και τη αναβάσει της ψυχής, ενώ ο δεύτερος από μακρόθεν άνοιγε τις πύλες συναγαλλόμενος, επειδή θα εγίνετο κατοικία αυτής της ψυχής, και οι δύο συγχρόνως καθαγιάζοντο. Ομοίως ετιμάτο και η γη, όχι μόνον επειδή η Παναγία ήταν δικός της κάτοικος, αλλά και δια την ταφή και την κατάθεσι του σκήνους εκαύχετο, επειδή έγινε δοχείον του θεοδόχου σώματος. Αλλά και το νερό δεν υστερείτο της ευλογίας, γιατί και αυτό αγιάζετο επειδή εχρησιμοποιείτο. Μήπως είχε ανάγκη καθαρισμού εκείνο το σώμα; Όμως όπως ο Υιός της καθάριζε το νερό που εχρησιμοποιούσε δια της αγιότητός Του, έτσι εγίνετο και με την απόνηψι την ιδικήν της. Έτσι το νερό που χρησιμοποιούσε η Παναγία όχι μόνο καθάριζε και εγίνετο πάναγνο, αλλά και δια τους άλλους καθίστατο λούσμα αγιαστικόν.

Τι έγινε εις την συνέχεια; Το σώμα τυλίσσεται σε σινδόνα και αρρωματίζεται, όπως άλλοτε και του Υιού της, υπό διακονισσών παρθένων όπου είχαν σώματα και ψυχές αγνότατες, και οι οποίες, διακονούσαι μυσταγωγικώς την ευπρέπειαν της Παναγίας, ευπρεπίζοντο και αγιάζοντο ψυχικώς οι ίδιες υπ' Αυτής. Έτσι η Παναγία, όπου είναι η κλίνη του Βασιλέως Χριστού, ενεπετέθη εις την κλίνη. Τότε την περικυκλώνουν οι δυνατοί, όχι μόνον εξήκοντα, αλλά όλοι οι χοροί των Αποστόλων και των μαθητών, όλοι οι ισχυροί τω πνεύματι. Ανάπτουν λαμπάδες και χύνουν μύρα εις την νοητήν λαμπάδα όπου μας φωτίζει όλους, εις την χρυσή λυχνία, εις την ευωδία του ανθρωπίνου γένους. Έτσι φωτίζεται και ευωδιάζεται ο οίκος, ενώ και πάλι προστρέχουν τα πλήθη, ή μάλλον ολόκληρο το σπίτι γίνεται φως, ένα πνεύμα, μια ευωδία, από την λάμψι και ευωδία όπου εκπέμπει το σώμα. Το σπίτι είναι μέσα εις την αγαλλίασι και δοξάζεται περισσότερον από τα θαύματα, διότι τώρα πλέον, όχι μόνον εκείνοι όπου εγγίζουν το σώμα ή την κλίνη, αλλά και όσοι εγγίζουν μετά πίστεως τους τοίχους του σπιτιού και ζητούν την δύναμι της Παναγίας, λαμβάνουν την θεραπεία κάθε πάθους και ασθενείας τους.

Κατόπιν μεταφέρεται το υπερουράνιο εκείνο σώμα, όπου εβάστασε την αχώρητο εκείνη φύσι και εδέχθη την απερίγραπτο, η έμψυχος εκείνη κιβωτός όχι δια των χειρών των ιερέων, όπως η κιβωτός της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά δια των χειρών και των ώμων ιεραρχών και Αποστόλων, δι' ανθρώπων επί της γης και Αγγέλων εκ των ουρανών, ψαλλόντων τα επικήδεια άσματα, ή μάλλον δια να κυριολεκτήσωμε, έψαλλαν νικητήρια και επιτάφια και επιθαλάμια άσματα, επειδή είχε ήδη κερδίσει την νίκη εφ' όλης της φύσεως και εβασίλευεν εφ' όλης της κτίσεως.

Η Παναγία κατέβαινεν εις την γη, υποχωρούσα εις τον νόμο της φύσεως, αλλά, όπως ήτο υπεράνω της φύσεως, μετέβαινε πλησίον του Υιού και Νυμφίου της, εις τον εκεί ευρισκόμενον θείον θάλαμον, όπου είναι άβατος εις τους άλλους, ενώ οι Άγγελοι την συνώδευαν εις τον επουράνιο Θρόνο του Θεού, Αυτήν όπου είναι ο εν σαρκί θρόνος Του, εις τα άνω βασίλεια την βασίλισσαν των πάντων. Έψαλλον ύμνους υποδοχής, εκραύγαζον δοξολογίες, υπεβάσταζαν την κλίνη και εγέμιζαν τον αέρα με πνοές αγνές και ευώδεις, σκιάζοντες γύρωθεν την Αγία των Αγίων, την αιτία της συγχωρήσεως πάντων, το φρικτό μυστήριο, το νέον εργαστήριον, όπου ηνώθησαν η θεία και η ανθρωπίνη φύσις.